لیوپلورودون 

 اگر یک آکواریوم پارک ژوراسیک داشته باشیم که جاندارانی از دوره ژوراسیک در آن وجود داشته باشند لیوپلورودون (liopleurodon) قطعاً یکی از آنها خواهد بود. درباره طول واقعی این جاندار تردیدهایی وجود دارد برخی آن را ۶ متر تخمین می‌زنند که ۱٫۵ متر از آن شامل سر این جانور می‌شود.

دانشمندان برای درک بهتر این جانور یک ربات کوچک شبیه سازی کردند. گرچه سرعت آنها باور نکردنی بنظر می‌رسید ولی آنها فوق العاده سریع بودند. آنها همچنین قادر بودند همانند کروکودیل‌ها بسیار سریع بوده و در کمترین زمان ممکن طعمه خود را شکار کنند.

مائوسوروس

نام گذاری مائوسوروس (Mauisaurus) از نام مائوری خدای قبیله موآی در جزایر نیوزلند گرفته شده است. طول گردن مائوسوروس ۱۵ متر بوده که همراه با دایناسورهای ساروپود بیشترین طول را در بین جانداران زمان خود داشته است. طول کلی این جانور ۲۰ متر بود و بخاطر داشتن مهره‌های زیاد در گردن انعطاف پذیری بالایی داشته است.

بر خلاف آنچه تا کنون تصور می رفته است ,عامل اصلی انقراض دایناسورها و هم عصرانشان شهاب سنگ معروف "چیکسولوب" نمی باشد.

به اعتقاد برخی فسیل شناسان اصابت شهاب سنگهای متعددبه زمین, آتشفشانهای مهیب و پرقدرت شبه قاره هند و نهایتا تغییرات آب و هوایی در پایان دوره" کریتاسیوس" همگی در نابودی دایناسورها نقش داشتند.

بیش از 65  میلیون سال پیش دراواخر دوره کریتاسیوس ,شهاب سنگ عظیم الجثه ای به قطر 10 کیلومتر به زمین اصابت کرد.در اثر این اصابت حفره ای عظیم در دل زمین ایجاد شد که با استفاده از ابزارهای زمین شناسی وجود آن در یک کیلومتری زیر سطح زمین کشف شد .مکان این اصابت یاکوتان در پنینسولا واقع در مکزیکو بود.

هنگامی که چیکسولوب به زمین اصابت کرد شوک عظیمی ناشی از انتقال انرژی به زمین بوجود آورد با این اتفاق  5.0×1023 ژول انرژی تقریبا برابر با  100000  گیگا تن تی ان تی انرژی آزاد شد .این مساله یک سونامی عظیم در همه جهات به  وجود آورد که به خصوص جزایر کارائیب را به شدت در هم نوردید همچنین موجب بروز زمستان هسته ای شد که زمین را بر ای سالها با ابر غلیظی پوشاند.

در اینجا بود که در دهه هفتاد میلادی نظریه انقراض دایناسورها توسط این شهاب سنگ از سوی فیزیکدانی به نام لوئیس آلوارز و پسرش والتر که یک زمین شناس بود مطرح شد .این نظریه به طورگسترده ای از سوی جوامع علمی با  استقبال روبرو شد و مورد پذیرش قرار گرفت.بر اساس این نظریه  ایریدیوم تا پیش از اصابت چیکسولوب در زمین وجود نداشته است و توسط این شهاب سنگ به زمین آورده شده است.

اما  تحقیقاتی که به تازگی صورت گرفته است و با نمونه برداری از رسوبات اعماق دریا در محل اصابت چیکسولوب و نیز در تگزاس در طول رودخانه " برازوس" و از صخره های عظیم الجثه در شمال مکزیکو نشان می دهد که چیکسولوب  به تنهایی نمی تواند عامل انقراض دایناسورها در کره زمین باشد چراکه اصابت این شهاب سنگ  300000 سال پیش  از نابودی کامل حیات به زمین رخ داد که پس از آن بسیاری از گونه های جانداران دریایی  سالهابه حیات خود ادامه می دادند.

بر اساس این تحقیقات حفره به جا مانده ازاین شهاب سنگ تنها یکی از هزاران آثار باقیمانده از انواع مشابه خود بر روی کره زمین است و شاید چیکسولوب کوچکترین و جز اولین سری از شهاب سنگهایی باشد که حیات برروی کره زمین را برای بیش از  50000از بین برد.

در تمامی مکانهای بالا محققین میکرو فسیلهای موجود را مورد بررسی قرار دادند اما  هیچ گونه تاثیرات زیست محیطی که منجر به پدیده انقراض شود رانیافتند .بعبارتی هیچگونه رابطه ای بین انقراض و اصابت چیکسولوب به زمین  وجود ندارد.در نهایت بزرگترین و آخرین ضربه نامشخص در 65.5 میلیون سال رخ داد و این فاجعه دو سوم از انواع گونه های  گیاهی و جانوری را به ورطه نابودی و انقراض کشاند. در واقع آن ضربه بود که باعث شد تا ف ایریدیوم به کره زمین آورده شود و اکنون در همه سنگها و صخره ها در همه جای دنیا دیده شود. این خود از نشانه های آن ضربه کاری است که منجر به نابودی عصر خزندگان گردید.

به این ترتیب با کشف حلقه ها ی گمشده داستان واقعی انقراض دایناسور ها این داستان را می توان این گونه ادامه داد و به پایان بردکه چیکسولوب علی رغم شدت و قدرت اصابت همراه با فعالیتهای آتشفشانی بلند مدت و شدید در شبه قاره هند که طغیانهای بازالتی به همراه داشت مقادیر بسیا رانبوهی از گازهای گلخانه ای را به اتمسفر زمین متصاعد کرد  در طی یک دوره بیش از یک میلیون سال  با تغییرات جوی گونه های جانوری  را به پرتگاه نیستی سوق داد و در نهایت با سقوط دومین شهاب سنگ عظیم الجثه همه چیز به پایان رسید.

اما این داستان با یک سوال به پایان می رسد و آن این است که رد پای آخرین شهاب سنگ عظیم الجثه را  در کدام نقطه این کره خاکی باید جستجو کرد؟ * چیکسولوب در فرهنگ لغت مایا به معنای "رد پای شیطان" است که نام شهاب سنگ مربوطه نیز از آن اقتباس شده  است.

اِلک ایرلندی یا گوزن بزرگ، در اوراسیا از ایرلند تا شرق دریاچه ی بایکال می زیست. عمر جدید ترین بقایای به دست آمده از این حیوان تا ۷۷۰۰ سال پیش تخمین زده می شود. این حیوان به خاطر اندازه ی بسیار بزرگش ( حدود ۲.۱متر ارتفاع تا شانه ) و به ویژه بخاطر داشتن بزرگترین شاخ ها معروف است (حداکثر ۳٫۶۵ متر پهنای شاخ ها و حدود ۴۰ کیلو وزن آنها بوده است ).

بحث در مورد دلیل انقراض آنها بیشتر بر روی اندازه ی شاخ هایشان متمرکز است. برخی معتقدند شکار بوسیله ی انسان عامل اصلی انقراض گوزن ایرلندی است همان طور که در مورد بسیاری از بزرگ جانداران ماقبل تاریخ صحت دارد؛ اما این فرضیه نیز وجود دارد که اندازه ی بسیار بزرگ شاخ ها باعث محدودیت حرکتی نرها در مناطق جنگلی می شد یا اینکه در هر صورت این شاخ ها به درستی با محیط تطابق نیافتند. در هر صورت، شواهد شکار بی رویه مبهم است وگوزن ایرلندی به عنوان موجودی که در پهنای یک قاره زندگی می کرده می توانسته همراه با انسان تکامل بیابد و با حضور انسان ها خو بگیرد.

سمندر مکزیکی آنقدر بامزه و فانتزی است که بیشتر شبیه به یک شخصیت کارتونی است تا موجودی واقعی. متاسفانه این سمندر بامزه هم جزء حیوانات در حال انقراض است و امروزه تنها در دریاچه سوچیمیلکو (Xochimilco) در نزدیکی مکزییتی وجود دارد. در حال حاضر به دلیل وجود گونه های مهاجم مثل ماهی کپور و تیلاپیا در دریاچه و تخلیه آب دریاچه برای تامین آب شهری فقط ۱۲۰۰ سمندر مکزیکی باقی مانده اند. همچنین متاسفانه یکی دیگر از دلایل انقراض این موجود نازنین این است که در مکزیک این نوع سمندر جنبه خوراکی هم دارد و مردم آن را شکار می کنند. سمندر مکزیکی حیاتش کاملا به آب وابسته است و ویژگی های منحصربفردی مثل احیا و بازسازی قسمت های آسیب دیده بدنش دارد.

درفیلم پارک ژوراسیک دایناسورها به وسیله DNA بازسازی شدند و دوباره به زندگی برگشتند، احتمالا می‌توان در دنیای واقعی هم شاهد اتفاقات مشابهی بود! اگرچه کلون کردن (کلون سازی، به وجود آوردن موجوداتی است که از نظر ژنتیکی مشابه یکدیگرند) موجودات هنوز هم به یک رویا می‌ماند، بسیاری از دانشمندان عقیده دارند دیر یا زود موجودات منقرض شده دوباره از طریق این فرایند روی زمین راه خواهند رفت! برای انجام موفقیت آمیز فرایند کلون سازی دانشمندان به DNA دست نخورده و سالم موجودات منقرض شده نیاز دارند، به همین دلیل بازسازی دوباره بعضی گونه‌ها قابل انجام تر است. برای مثال جانوران منقرض شده‌ای که در موزه‌ها نگهداری می‌شوند گزینه‌های خوبی هستند. به همین ترتیب می‌توان از موجودات باستانی که درون یخچال‌های طبیعی گیر افتاده و حفاظت شده اند هم برای این منظور استفاده کرد.

دایناسورها گزینه‌های خوبی برای این کار نیستند، چرا که زمان زیادی از مرگ و انقراض کامل آنها گذشته است و احتمال موفقیت آمیز بودن فرایند کلون سازی برای آنها بسیار کم است، البته علم هر روز در حال پیشرفت است؛ چه کسی می‌داند شاید چند سال دیگر دایناسورها باز حیات‌شان را از سر بگیرند!

دانشمندان می‌گویند ۱۴ موجود هستند که می‌توانند از طریق فرایند کلون سازی دوباره بازسازی شوند. با این موجودات آشنا شوید، شاید چند سال دیگر آنها را در گوشه و کنار شهرتان ببینید!